Jak wygląda PDA w pierwszych latach życia?

Według Elizabeth Newson, wiele osób z profilem zachowań z zakresu PDA miało pasywny obraz wczesnej historii choroby. Oznacza to, że niemowlęta i małe dzieci z zaburzeniami PDA:

• nie sięgały lub rzadziej niż inne dzieci sięgały po zabawki,
• często upuszczały swoje zabawki (np. wyrzucały je z kojca, porzucały szybko zabawę, nie były na długo zainteresowane żadną zabawą i zabawką);
• były płaczliwe i chimeryczne,
• intensywnie szukały zainteresowania osób dorosłych sobą,
• były absorbujące – wymagały uwagi,
• występowały drobne opóźnienia w różnych sferach rozwoju – opóźnienia w osiąganiu kolejnych kamieni milowych w rozwoju, w tym często zgłaszane są opóźnienia w zakresie komunikacji a przede wszystkim mowy.

Gdy małe dziecko rośnie, a rodzice zaczynają mieć wobec niego jakieś wymagania i oczekiwania, dziecko może zacząć się zdecydowanie sprzeciwiać opiekunom i stawać się opornym na stawiane przed nim wymagania. Rodzice mówią często, że mają w domu „małego uparciucha”, „buntownika”. Czasami takie zachowanie kładą na karb „buntu dwulatka”. Do repertuaru wcześniejszych objawów dołączają więc:

• zachowania opozycyjne i buntownicze (choć nie w rozumieniu zaburzeń opozycyjnych i buntowniczych diagnozowanych w późniejszym wieku).

Niektóre dzieci mogą się aktywnie przeciwstawiać już od samego początku swego „bycia w świecie” – chcąc zorganizować cały świat wokół siebie wyłącznie na swoich własnych warunkach. Są często trudne do „wyregulowania” – trudno narzucić im stałą porę posiłków, snu i czuwania.

Niestety, wielu rodziców doświadcza wówczas bycia ocenianym jako „zły rodzic”, nadmiernie pobłażliwy, nie wychowujący dziecka. Tacy rodzice potrzebują dużo wsparcia, ponieważ zachowanie ich dzieci to duże wyzwanie wychowawcze. Eskalacja zachowań dziecka – narastający opór, budzi w rodzicach frustrację i poczucie bezradności, a to nie sprzyja budowaniu kompetencji rodzicielskich i stosowaniu adekwatnych, skutecznych form oddziaływań wychowawczych.